Και μπήκαμε αισίως στον Δεκέμβρη. Τον μήνα των Χριστουγέννων που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ανθρωπιά και την προσφορά. Και είναι μία ακόμη χρονιά που το κοινωνικό κράτος μετρά πληγές και προβλήματα, τα οποία δεν μπορούν να απαλύνουν, ούτε η εορταστική ατμόσφαιρα, ούτε όμως και οι υποσχέσεις ή τα μεγάλα λόγια.
Το κοινωνικό κράτος, ο άνθρωπος, ο ασθενής, ο άνεργος, ο απλός πολίτης υπήρξαν οι πυρήνες της πολιτικής και των δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά. Μετεκλογικά, όμως, τα πράγματα είναι αλλιώς. Οι δεσμεύσεις δεν υλοποιήθηκαν, οι συνθήκες δεν καλυτέρευσαν και οι πολίτες ψάχνουν διεξόδους από μια συνεχώς επιβαρυνόμενη καθημερινότητα.
Μπορεί το υπουργείο Υγείας να διατυμπανίζει στην κάθε ευκαιρία ότι κατάφερε να παρέχει πλήρη κάλυψη στους ανασφάλιστους, παρέχοντας πρόσβαση σε θεραπείες και υπηρεσίες σε όλους τους πολίτες, αλλά σίγουρα δεν είναι στην πράξη όλα τόσο ρόδινα και… ανθρώπινα φτιαγμένα. Σε ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας με πεπαλαιωμένες δομές, χωρίς επάρκεια φαρμάκων και αναλώσιμων, με σημαντικές ελλείψεις προσωπικού – και μάλιστα με το υπάρχον προσωπικό να βρίσκεται στα όρια της αντοχής του –, όταν «προσθέτεις» εκατομμύρια ανασφάλιστους πολίτες, χωρίς να βελτιώσεις κάτι από τα προηγούμενα, χωρίς να αυξήσεις τους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων, τότε κάνεις κοινωνική πολιτική στα χαρτιά και μόνο.
Και σίγουρα κοινωνικό κράτος δεν είναι αυτό που θα προσφέρει κάποιο μέρισμα, όταν και όπως προκύψει. Γιατί αυτό δεν επιλύει κάποιο πρόβλημα. Είναι εφετζίδικη μεν ως κίνηση, βοηθά δε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη μόνο στιγμιαία και υπό τη μορφή πυροτεχνήματος.
Η ανεργία και η φτώχεια μεγαλώνουν, ο αριθμός των πολιτών που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις καθημερινές υποχρεώσεις τους αυξάνεται επικίνδυνα. Το ΕΣΥ αδυνατεί να παρέχει στους ασθενείς πρόσβαση σε καινοτόμες θεραπείες και σε ποιοτικές υπηρεσίες υγείας. Το φιλότιμο γιατρών, νοσηλευτών και λοιπού προσωπικού των νοσοκομείων και των Κέντρων Υγείας της χώρας μας, στο οποίο χρόνια τώρα στηρίζονται οι κυβερνώντες για να καλύψουν τις δικές τους αστοχίες και αδυναμίες, έχει κι αυτό αγγίξει κόκκινο.
Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Όλοι ήμασταν διατεθειμένοι να «βάλουμε πλάτη», ώστε να βοηθήσουμε την κατάσταση και να δημιουργήσουμε ένα πιο υγιές μέλλον για τα παιδιά μας. Και παρά τις αρχικές αντιδράσεις που προκάλεσαν τα πρώτα μνημόνια, όλοι δεχτήκαμε τις ανατροπές, τις δυσκολίες, τις αδικίες, έχοντας πάντα στο μυαλό μας πως όλα γίνονται για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.
Οι ελπίδες μας, όμως, διαψεύδονται μέρα με τη μέρα. Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα η διάθεση για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, αλλαγές και υγιείς ανατροπές. Μας έχει φάει το «μεροδούλι – μεροφάι»… Η σκέψη να καλύψουμε όπως – όπως τις «τρύπες» που προκύπτουν καθημερινά και μετά έχει ο θεός. Όμως το «μετά» δεν είναι μακριά. Είναι σε ένα μήνα, σε μια εβδομάδα, αύριο, σε λίγες ώρες…
Γράφει ο Θεόδουλος Παπαβασιλείου
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος, την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου