Μια νύχτα στο Τζάνειο…

Επισκέφτηκα πριν από μερικά βράδια το νοσοκομείο Τζάνειο στον Πειραιά, το οποίο βρισκόταν σε εφημερία. Όχι τύπου ντου υπουργού, με συνοδεία, κάμερες και μακιγιέρ, ο οποίος θέλει να δείξει πως βρίσκεται κοντά στα προβλήματα του λαού και ότι θα τα επιλύσει άμεσα, ίσως κάποια άλλη στιγμή, τώρα δεν προλαβαίνω μάνα μου…

Η «βόλτα» στο Τζάνειο είχε πιο ουσιαστικές αφορμές και οι εικόνες που έζησα, προκάλεσαν ακόμα πιο ουσιαστικούς προβληματισμούς. 10 το βράδυ και στα επείγοντα επικρατεί το χάος. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, από όλα τα κοινωνικά στρώματα (έχει πάψει προ πολλού, πλέον, να θεωρείται το δημόσιο νοσοκομείο ως το «καταφύγιο του φτωχού»), ασθενοφόρα αλλά και περιπολικά καταφθάνουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Κάποια τμήματα προσπαθούν ακόμη να «συνέλθουν», από μια πρόσφατη διακοπή ρεύματος, ενώ ένας κύριος από την ασφάλεια του νοσοκομείου, παλεύει να κρατήσει μια υποτυπώδη σειρά, χρησιμοποιώντας ένα αυτοσχέδιο, χειρόγραφο πίνακα, με αριθμούς προτεραιότητας για το κάθε τμήμα. Δύσκολο έργο, βέβαια, δεδομένου ότι η αίθουσα αναμονής είναι ασφυκτικά γεμάτη, όλοι οι ασθενείς και οι συνοδοί τους θεωρούν – όπως είναι φυσικό – το δικό τους πρόβλημα πιο σοβαρό απ’ των άλλων και προσπαθούν να βρουν τρόπους να κερδίσουν χρόνο κι ένα κρεβάτι εξέτασης. Φωνές, διαπληκτισμοί, αγωνία, φόβος, πόνος και ένα προσωπικό να προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί με τα μέσα που έχει, σε ένα κτίριο που βαρυγκωμάει γερασμένο. Κάποιοι γιατροί και νοσηλευτές λειτουργούν πιο υπομονετικά και ανθρώπινα. Κάποιοι άλλοι – δικαιολογημένα ή όχι – είναι πιο νευρικοί, απότομοι και ψυχροί.

Κάπου εκεί σκέφτηκα ότι, δέκα και κάτι χρόνια πριν, όταν πρωτοξεκίνησα να ασχολούμαι με το ιατρικό ρεπορτάζ, ακριβώς τα ίδια σκηνικά περιγράφαμε με τους συναδέλφους στα κείμενά μας. Τόσα χρόνια μετά, τα πράγματα παραμένουν ίδια και χειρότερα. Παρηγοριόμαστε πολλές φορές στη σκέψη ότι, ακόμη κι έτσι, υπ’ αυτές τις συνθήκες και με αυτές τις δυσκολίες, κάπου έχουμε να καταφύγουμε στις δύσκολες στιγμές ή ότι έχουμε καλούς γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, που, έστω κι αργά, θα μας φροντίσουν και θα βρούμε την υγειά μας. Άλλες φορές πάλι σκεφτόμαστε την αντίθεση του πόσα πληρώνουμε κάθε χρόνο ως πολίτες και τι λαμβάνουμε, τελικά, ως ανταπόδοση από αυτό το κράτος και τους ανθρώπους που στηρίξαμε με την ψήφο μας.

Μια νύχτα στο Τζάνειο, σε δωμάτια γεμάτα πόνο και αγωνία, δεν σε κάνει να εκτιμήσεις περισσότερο την αξία της ζωής. Σε κάνει να προβληματιστείς για την ποιότητας ζωής που σου προσφέρεται, από ένα κράτος που έχει μάθει να στηρίζει το παρόν και το μέλλον σου, όχι στον προγραμματισμό, στην επίλυση τον προβλημάτων και στο σχεδιασμό ενός υγιούς μέλλοντος, αλλά…στο φιλότιμο ημών και υμών…

Του Θεόδουλου Παπαβασιλείου
t.papavasiliou@tpb.gr