ΕΣΥ και… το σόι μας

Το ΕΣΥ είναι ένα από τα ελάχιστα θέματα που μας ενώνουν ως κοινωνία. Όλοι έχουμε μια κακή εικόνα να θυμηθούμε: μια ατελείωτη νύχτα στα επείγοντα, μία επίσκεψη σε ένα σχεδόν ετοιμόρροπο νοσοκομείο, ουρές, ράντζα, αναμονές και εντάσεις. Το ΕΣΥ είναι αυτό που όλοι θα βρίσουμε, όλοι θα υποτιμήσουμε, όλοι θα υποσχεθούμε πως θα βελτιώσουμε, όλοι θα κρατήσουμε σταθερά στην ατζέντα μας, προσθέτοντας καθημερινά νέα αρνητικά ρεκόρ, ιστορίες ταλαιπωρίας, ελλείψεων και απαξίωσης.

Στις δημοσκοπήσεις το κατατάσσουμε σταθερά ανάμεσα στα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας, ενώ ο ΟΟΣΑ μάς θυμίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα χρόνια προβλήματά του, τον χαμηλό βαθμό εμπιστοσύνης των πολιτών και το πόσο υστερεί σε σχέση με τα συστήματα υγείας άλλων ευρωπαϊκών χωρών.

Κι όμως, η πρώτη αξιολόγηση των ίδιων των ασθενών που νοσηλεύτηκαν πρόσφατα στα νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας, ήρθε να δώσει μία διαφορετική εικόνα. Σύμφωνα με τη σχετική ψηφοφορία, το 72% των ασθενών δήλωσε ικανοποιημένο από τη νοσηλεία που έλαβε, με συνολική βαθμολογία 4,06 στα 5. Οι γιατροί απέσπασαν ποσοστά εμπιστοσύνης/αποδοχής που ξεπερνούν το 85%, η διαθεσιμότητα ειδικοτήτων άγγιξε το 93%, ενώ πιο χαμηλή βαθμολογία πήραν οι νοσηλευτές, όχι λόγω έλλειψης επαγγελματισμού, αλλά λόγω έλλειψης… αριθμού.

Τι συνέβη λοιπόν; Πώς γίνεται ένα σύστημα που το βρίζουμε καθημερινά, επί δεκαετίες, να παίρνει τέτοια θετική βαθμολογία; Άλλαξε ως διά μαγείας; Έχουμε μπροστά μας ένα άλλο σύστημα; Όχι βέβαια. Βελτιωτικές κινήσεις έχουν γίνει και γίνονται. Αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μέχρι να δούμε ένα εμφανώς ανανεωμένο ΕΣΥ. Τότε;

Η απάντηση ίσως βρίσκεται λιγότερο στα νούμερα και την εμπειρία, και περισσότερο σε κάτι βαθύτερο. Το ΕΣΥ είναι σαν τις διακοπές στο χωριό με το σόι. Κανείς δεν θέλει να πάει εκεί, όλοι θα προτιμούσαν μια απόδραση με φίλους σε έναν καλύτερο προορισμό. Κι όμως, αν δεν “κάτσει” αυτό το άλλο λόγω χρημάτων, λόγω παρέας και λόγω συνθηκών, σόι και χωριό παραμένουν εκεί, επιλογή και καταφύγιο. Κι όσο κι αν πιεστείς, εκνευριστείς κ.λπ., στο τέλος θα νιώσεις ασφάλεια, θαλπωρή και τη φροντίδα που μόνο η οικογένεια προσφέρει.

Έτσι και το ΕΣΥ. Ένα σύστημα με ελλείψεις, προβλήματα και ανάγκες, που όμως παραμένει εκεί όταν το χρειαστούμε, σώζει ζωές, μας στηρίζει. Είναι ο συγγενής που αγαπάμε να κατηγορούμε και ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε πόσο τον χρειαζόμαστε. Μέχρι να τον χρειαστούμε πραγματικά.

Του Θεόδουλου Παπαβασιλείου

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος