Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είχαμε κακές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια και γι’ αυτό παραμένουμε σταθερά στα ίδια και χειρότερα, παρά τα μνημόνια και τα ατελείωτα μέτρα που έχουν ληφθεί μέχρι τώρα.

Δεν υπάρχει, επίσης, αμφιβολία, ότι το πρόβλημα δεν ξεκίνησε με τα μνημόνια, αλλά έχει βαθύτερες ρίζες που φτάνουν αρκετά χρόνια πιο πριν, όταν διορίζαμε, δίναμε και ζούσαμε ως Έλληνες, αλλά όχι με βάση τις…ελληνικές μας δυνατότητες και ανάγκες.

Αυτό που άρχισε να με ενοχλεί είναι η «φανατική οπαδικότητα» που μας χαρακτήριζε πάντα και μας ακολουθεί πιστά ακόμη στα δύσκολα. Υποστηρίζουμε τους μπλε ή τους κόκκινους και αυτό σημαίνει ότι συνεχίζουμε να τους υποστηρίζουμε με κλειστά τα μάτια και τα αυτιά, ανεξαρτήτως αν κινούνται σωστά ή λάθος, κατηγορώντας παράλληλα τους «άλλους», ανεξαρτήτως πάλι από το αν έχουν δίκιο ή άδικο.

Βλέπω τους νεοδημοκράτες τώρα να τα χώνουν στους συριζαίους για την κυβέρνηση, που άλλα τους έταξε και άλλα κάνει και τους δεύτερους να απαντούν «ναι, είδαμε και τους δικούς σας τι έκαναν τόσα χρόνια». Και οι δύο μεριές έχουν δίκιο. Αλλά ρε φίλε, δεν είμαστε στο γήπεδο για να χαίρεσαι τόσο που χάνει η αντίπαλη ομάδα. Σε αυτή την περίπτωση, όλοι χάνουμε κι αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε κάποια στιγμή. Πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τη κομματική ταυτότητα και χαιρεκακία και να ψάξουμε για σοβαρές λύσεις στο κοινό μας πρόβλημα.

Δεν ξέρω, επίσης, αν έχουμε κακούς πολιτικούς, κακή πολιτική ή αν τελικά δεν περνάει τίποτα πια απ’ το χέρι μας. Είδα τους φαρμακοποιούς να ζητούν απ’ τη Νέα Δημοκρατία τις θέσεις της για το ιδιοκτησιακό των φαρμακείων. Και θυμήθηκα ότι, οι θέσεις που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές για τον κλάδο τους, αποτέλεσαν το κίνητρο για να συστρατευθούν οι φαρμακοποιοί με το κυβερνών κόμμα. Στην πράξη είδαν άλλα και τώρα ψάχνουν άλλες θέσεις, για να δώσουν άλλη υποστήριξη. Τα ερωτήματα είναι απλά, λιτά και απέριττα: ο ΣΥΡΙΖΑ ήξερε ότι δεν μπορεί να εφαρμόσει αυτά που υποσχέθηκε και απλά σκορπούσε προεκλογικά ψέματα; Είχε την εντύπωση ότι μπορεί να τα εφαρμόσει και είδε στην πράξη πως δεν γίνεται; Αν η Νέα Δημοκρατία δεσμευτεί για κάτι τώρα, θα μπορεί να το κάνει πράξει; Μπορούμε να στηριχτούμε σε θέσεις και δεσμεύσεις;

Το πρόβλημα δεν είναι το χρώμα. Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε μπορούν να είναι εξίσου επωφελή όσο και επιβλαβή για το κοινό καλό. Κι εμείς θα πρέπει να είμαστε εξίσου χαρούμενοι όσο και οργισμένοι, από τα καλά ή τα κακά αντίστοιχα που προκαλούν σε αυτή τη χώρα. Ανεξαρτήτως χρώματος, θέσεων και δεσμεύσεων. Αν δεν τα ξεπεράσουμε όλα αυτά, θα μας ξεπεράσει κάποια στιγμή η ιστορία και θα είναι πολύ αργά για να βρούμε…κοινό χρώμα πλεύσης…

Του Θεόδουλου Παπαβασιλείου
t.papavasiliou@tpb.gr