Το άρθρο δημοσιεύτηκε την Κυριακή 18 Νοεμβρίου, στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος
Πάντα υποστήριζα ότι, για τομείς όπως είναι η Υγεία και η Παιδεία, θα έπρεπε να υπάρχει μια εθνική στρατηγική. Μια στρατηγική που να ακολουθείται σταθερά από όλους, ανεξαρτήτως κομματικών πεποιθήσεων. Γιατί η Παιδεία και Υγεία δεν πρέπει να καθορίζονται και να εξαρτώνται από κυβερνήσεις και από την ικανότητα ή την ανικανότητα κάποιων ατόμων που θα τύχει να κάνουν ένα σύντομο πέρασμα από τα σχετικά υπουργεία. Ωστόσο, αυτό είναι κάτι το οποίο δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, γιατί είμαστε σε μια χώρα που μάθαμε να θαυμάζουμε ένα πίνακα για το κόκκινο, το μπλε, το πράσινο χρώμα της κορνίζας του και όχι γι’ αυτό που απεικονίζει.
Η εικόνα της Υγείας είναι θολή εδώ και πολλά χρόνια. Σημαντικές μεταρρυθμίσεις του χώρου μεταφέρονται από μνημόνιο σε μνημόνιο, ενώ αποδεδειγμένα μπορούν να συμβάλουν καταλυτικά στην εξοικονόμηση των δαπανών, αλλά και στη χάραξη πιο… υγιών πολιτικών προς όφελος όλων. Ένα σύστημα Αξιολόγησης Τεχνολογιών Υγείας, που θα δείχνει το πραγματικό όφελος των καινοτόμων φαρμάκων για τους ασθενείς και το ΕΣΥ, θεραπευτικά πρωτόκολλα, επέκταση των ηλεκτρονικών ελέγχων για την επίβλεψη του όγκου συνταγογράφησης, είναι μερικά μόνο από τα μέτρα, που χωρίς μέτρο αγνοούνται επιδεικτικά από το υπουργείο Υγείας.
Δεν έχω καταλήξει ακόμη για το αν αυτές οι μεταρρυθμίσεις δεν προχωρούν, επειδή οι αρμόδιοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να τις υλοποιήσουν. Ό,τι και να ισχύει, ωστόσο, η αδράνεια σε περίοδο κρίσης είναι δείγμα σοβαρής ανικανότητας. Σαφώς και είναι πιο εύκολο να εξοικονομήσεις πόρους κόβοντας αλόγιστα τις τιμές των φαρμάκων, αυξάνοντας τη συμμετοχή των ασθενών, επιβάλλοντας υποχρεωτικές εκπτώσεις και επιστροφές στις φαρμακευτικές εταιρείες. Αλλά σαφώς, επίσης, το εύκολο μπορεί να αποδειχτεί και επικίνδυνο.
Ο κίνδυνος γίνεται εμφανής και από τα μέτρα που προωθούνται για τα καινοτόμα φάρμακα, τα οποία προβλέπουν… καινοτόμες διαδικασίες για να φτάσουν στη χώρα μας. Θα πρέπει πρώτα να αποζημιώνονται σε 14 χώρες της Ευρώπης, εκ των οποίων οι 7 να διαθέτουν αξιόπιστο σύστημα Αξιολόγησης Τεχνολογιών Υγείας. Άρα, μιλάμε για μια καθυστέρηση που θα κυμανθεί από δύο έως τέσσερα χρόνια, μέχρι την «άφιξή τους» στην Ελλάδα.
Κι όλα αυτά, γιατί εθιστήκαμε σε πολιτικές του ποδαριού και στις εύκολες λύσεις και, κυρίως, γιατί μάθαμε να φταίνε πάντα λίγο οι ξένοι, λίγο οι προηγούμενες κυβερνήσεις, λίγο η κακιά βιομηχανία, λίγο η ζέστη, λίγο τα λόγια του παπά, αλλά ποτέ εμείς που βρισκόμαστε τώρα σε θέσεις κλειδιά και μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά.
Το κοινωνικό προσωπείο και το κοινωνικό πρόσωπο έχουν τεράστιες διαφορές. Η κυριότερη είναι πως το πρώτο χτίζεται με λόγια, ενώ το δεύτερο με πράξεις και ουσιαστικές αποφάσεις.
Στην παρούσα φάση, το μεν προσωπείο πρόθυμο, το δε πρόσωπο ασθενές…
Γράφει ο Θεόδουλος Παπαβασιλείου