Όλοι έχουμε τη ρουτίνα μας, τις συνήθειές μας, τα πράγματα που επαναλαμβάνουμε μηχανικά πολλές φορές, χωρίς να γνωρίζουμε ή να ζητάμε να μάθουμε το πώς και το γιατί. Σε μία μορφή τέτοιας ρουτίνας έχουν μπει εδώ και αρκετά χρόνια σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν πολλοί τομείς στη χώρα μας.
Αν πάρουμε για παράδειγμα τον τομέα της Υγείας, θα διαπιστώσουμε δεκάδες κλισέ που επαναλαμβάνονται χρόνια τώρα και αποτελούν τρανή απόδειξη κακής συνήθειας και σταθερής απραξίας.
Το Εθνικό Σύστημα Υγείας χαρακτηρίζεται την τελευταία, τουλάχιστον, δεκαετία ως «ο γίγαντας με τα πήλινα πόδια». Κανείς, ωστόσο, δεν βρέθηκε να… ορθοποδήσει τον γίγαντα αυτό, αντιμετωπίζοντας κάποιες έστω από τις πολλές χρόνιες παθήσεις του. Οι ελλείψεις προσωπικού, ο πεπαλαιωμένος εξοπλισμός, οι καταρρέουσες υποδομές «μπαλώνονται» όπως – όπως ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ίσα για ν’ αντέξει ο γίγαντας την τετραετία. Και μετά… έχει ο θεός!
«Το τέρας της γραφειοκρατίας» έχει αράξει σε όλους τους δημόσιους τομείς και δεν λέει να αποχωριστεί το θρόνο του παρά τις απειλές και τις υποσχέσεις των εκάστοτε κυβερνώντων. Μπορεί να εμποδίζει επιχειρηματικές πρωτοβουλίες που θα δώσουν ανάσα στη χώρα, να αποτρέπει επενδύσεις και έσοδα, όπως γίνεται και με το κομμάτι των κλινικών μελετών, ή να ταλαιπωρεί χιλιάδες ανθρώπους που τρέχουν από ουρά σε ουρά και από γραφείο σε γραφείο μαζεύοντας υπογραφές, αλλά κανείς δεν τόλμησε ή δεν τα κατάφερε να τα βάλει μαζί του.
Τα «τρωκτικά» και τα «πιράνχας» έχουν κατασκηνώσει στα νοσοκομεία της χώρας και τρέφονται από αμφίβολες αναθέσεις, υπερτιμολογήσεις και προμήθειες. Όλοι στρέφονται εναντίον τους, κανείς όμως δεν μπορεί να τα εξουδετερώσει.
Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας παραμένει εδώ και χρόνια «ο μεγάλος ασθενής» του ΕΣΥ και παρά τις ανά τετραετία φιλότιμες προσπάθειες για… ανάρρωση, παραμένει σταθερά κλινήρης. Η κάθε κυβέρνηση αναλώνει τα πρώτα δύο χρόνια της θητείας της για να εκπονήσει ένα «ολοκληρωμένο σχέδιο ΠΦΥ» και άλλα δύο χρόνια για να… γιορτάζει την επιτυχία της εκπόνησης αυτής, μέχρι να αναλάβει ο επόμενος υπουργός Υγείας, ο οποίος και θα ξεκινήσει την ίδια διαδικασία από την αρχή.
«Οι παθογένειες» του συστήματος είναι πολλές και αναγνωρισμένες από όλους, όπως και «οι τομές» και «οι μεταρρυθμίσεις» που πρέπει να γίνουν ώστε να αντιμετωπιστούν προβλήματα και φαινόμενα που… ρίχνουν νερό στα πήλινα πόδια του γίγαντα. Αλλά και πάλι κανείς δεν κάνει το επόμενο βήμα ή δεν προλαβαίνει να το ολοκληρώσει και να διορθώσει έστω και κάτι από τα κακώς κείμενα.
Ανάλογες εικόνες και κλισέ φράσεις υπάρχουν σε όλους τους τομείς και, δυστυχώς, ανάλογη είναι και η διαιώνιση των προβλημάτων. Η ρουτίνα και η συνήθεια δεν είναι απαραίτητα κακές όταν σχετίζονται με την προσωπική ζωή του καθενός από εμάς. Όταν όμως αφορούν τις πολιτικές και τις αποφάσεις που καθορίζουν το παρόν και το μέλλον μας, είναι πιο επικίνδυνες και από τα πιράνχας, τα τρωκτικά, τα τέρατα και τους ασταθείς γίγαντες…
Γράφει ο Θεόδουλος Παπαβασιλείου
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος, την Κυριακή 16 Ιουλίου