Η μάχη που δίνει σταθερά η εκάστοτε κυβέρνηση, ανεξαρτήτως «χρώματος» και πολιτικών πεποιθήσεων, είναι αυτή των διαπιστώσεων. Αν ψάξει κανείς τις δηλώσεις των κυβερνώντων τις τελευταίες δεκαετίες θα…διαπιστώσει απόλυτη ταύτιση στις διαπιστώσεις. Ναι, μπορούμε επιτελούς να υπερηφανευτούμε ότι, αν και δεν έχουμε ποτέ πετύχει σύγκλιση σε μείζονα θέματα που απαιτούν διακομματική συνεργασία, ωστόσο έχουμε καταφέρει να χαράξουμε μια εθνική πολιτική διαπιστώσεων.
«Το ΕΣΥ είναι ο γίγαντας με τα πήλινα πόδια», «το Εθνικό Σύστημα Υγείας καταρρέει», «τα νοσοκομεία στηρίζονται στο φιλότιμο των γιατρών», «οι νοσηλευτές είναι ο πυλώνας του ΕΣΥ», «οι ελλείψεις προσωπικού οδηγούν στην κατάρρευση του συστήματος», «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», «η γραφειοκρατία και η διαφθορά είναι οι μεγάλες πληγές του δημοσίου», «ο μόνος δρόμος είναι ο εκσυγχρονισμός του συστήματος» και άλλα πολλά και χαριτωμένα «κοσμούν» τους τίτλους των ρεπορτάζ των τελευταίων χρόνων, ανεξαρτήτως του…χρώματος της εκάστοτε κυβέρνησης.
Κι αν στις διαπιστώσεις είμαστε πρώτοι, στην προσπάθεια να τις ανατρέψουμε θετικά, ερχόμαστε τελευταίοι και καταϊδρωμένοι. Αυτό μαρτυρά, άλλωστε και η…διαχρονική αξία όλων των παραπάνω.
Δεν υπάρχει πολιτική βούληση; Δεν τολμά κανείς να τα βάλει με το χάος; Κυριαρχεί η σκέψη «έλα μωρέ, τόσα χρόνια τα ίδια συμβαίνουν»; Δεν προλαβαίνει κάποιος να δρομολογήσει ή να ολοκληρώσει αυτά που θέλει στο πεδίο ευθύνης του, λόγω της συχνής εναλλαγής προσώπων και κατ’ επέκταση πολιτικών στα υπουργεία; Ό,τι κι αν ισχύει απ’ τα προηγούμενα, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο και η ελπίδα για να αλλάξουν κάποια πράγματα, χάνεται ανάμεσα σε διαπιστώσεις που αφορούν στα όσα έκαναν ή δεν έκαναν οι προηγούμενοι και στα όσα πρέπει να γίνουν, κάπου, κάπως, κάποτε από τους νυν και τους επόμενους.
Κι αν οι πολιτικοί αρκούνται στη μάχη των διαπιστώσεων, εμείς που έχουμε…διαπιστώσει την αδυναμία αυτή, τι κάνουμε για να την ανατρέψουμε; Απολύτως τίποτα. Είτε θεωρούμε τους εαυτούς μας θεατές και όχι μέρος του προβλήματος, είτε κι εμείς μάθαμε να «χορταίνουμε» την αντίδραση και την αγανάκτησή μας, διαπιστώνοντας απλά το πρόβλημα. Αν η αλλαγή νοοτροπίας δεν μπει στην «ημερήσια διάταξη» του κάθε πολίτη ξεχωριστά και όλων μαζί ως κοινωνία, τότε θα παραμένουμε θεατές ή συνεργοί θεωρητικών διαπιστώσεων, που θα συνεχίσουν να περιγράφουν την καθημερινότητά μας, λες και είναι κάτι που αφορά κάποιους άλλους, το οποίο κάποια στιγμή θα πρέπει να το λύσουν, με κάποιο τρόπο. Και θα βαδίζουμε…κάπως έτσι!
Του Θεόδουλου Παπαβασιλείου