Να απαγορευτούν διά νόμου οι νόμοι

Παρακολουθώ στενά τα τελευταία δέκα χρόνια τις εξελίξεις στο χώρο της Υγείας και προσπαθώ απεγνωσμένα να καταλάβω, αν υπάρχει κάπου αρχή, μέση και τέλος σε όλες αυτές τις παρεμβάσεις, τα νομοσχέδια και τους πολιτικούς οραματισμούς για το μέλλον του εν λόγω τομέα. Αν όλα αυτά που γίνονται έχουν κάποιο σχέδιο, αν στοχεύουν στο κοινό καλό, αν αποβλέπουν σε κάτι.

Οι απέλπιδες προσπάθειές μου, σαφώς και έχουν…ρητορικές διαστάσεις, καθώς δεν θα μπορούσε να διαφέρει ο τομέας της Υγείας, από την γενικότερη έλλειψη σχεδίου, προοπτικής και οράματος που χαρακτηρίζουν όλες σχεδόν τις πολιτικές που ακολουθούνται σ’ αυτή τη χώρα.

Μου είναι υπερβολικά δύσκολο, ωστόσο, να δεχτώ ότι, έχουμε αφήσει την τύχη μας σε ανθρώπους, που δεν μπορούν να συνδιαμορφώσουν μια εθνική πολιτική για σημαντικούς τομείς όπως η Υγεία και η Παιδεία. Μου είναι δύσκολο να χωνέψω το γεγονός ότι, θέματα που αφορούν το παρόν και το μέλλον μας, εξαρτώνται αποκλειστικά από χρώματα, παρατάξεις, φίλους, συγγενείς, καρέκλες και λοιπά διακοσμητικά έπιπλα…

Σε εκδήλωση που πήγα πρόσφατα, άκουσα ότι τα τελευταία 5 χρόνια, έχουν γίνει συνολικά, 166 νομοθετικές παρεμβάσεις για τα φάρμακα! 33 και κάτι το χρόνο ή κοντά στις 3 κάθε μήνα…Πώς μπορούν οι φαρμακοποιοί, οι φαρμακευτικές επιχειρήσεις, οι επιχειρηματίες να λειτουργήσουν, να προγραμματίσουν, να επιβιώσουν κάτω από αυτές τις συνθήκες; Πώς μπορούν οι επιστήμονες να συνεχίσουν να παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε ένα καταρρέον οικοδόμημα; Πώς μπορούν οι ασθενείς να νιώθουν ασφαλείς κι ότι μπορούν να στηριχτούν σε ένα κράτος πρόνοιας, που έχει σχέδιο και που πατά γερά στα πόδια του;

Όχι, δεν είναι η κρίση που έφερε όλα αυτά τα προβλήματα. Τα προβλήματα είναι που έφεραν την κρίση. Η έλλειψη πολιτικής βούλησης, το βόλεμα, η έλλειψη σχεδίου, η γραφειοκρατία, η απάθεια…Όλα αυτά μας έφτασαν στα άκρα και όλα αυτά πρέπει να ξεχάσουμε άμεσα, αν θέλουμε ν’ αρχίσουμε ξανά να θυμόμαστε τα όνειρά μας.

Του Θεόδουλου Παπαβασιλείου
t.papavasiliou@tpb.gr