Οι πραγματικοί εχθροί της Υγείας

Χρειάστηκε να περάσει πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι η παρούσα κυβέρνηση να συνειδητοποιήσει ότι δεν αντιπολιτεύεται αλλά κυβερνά. Και δεν είμαι ακόμη σίγουρος αν το έχουν κατανοήσει πλήρως ή αν θέλουν τελικά να μπουν στο ρόλο του «αφεντικού». Και είναι λογικό αυτό από κάποια άποψη. Η συνήθεια είναι δύσκολο πράγμα και η «ρουτίνα» δεκαετιών δεν μπορεί να αλλάξει μέσα σε λίγα χρόνια.

Ωστόσο, σε περιόδους κρίσιμες όπως αυτές που διανύουμε, μία «αντιπολιτευόμενη κυβέρνηση» δεν είναι και ό,τι καλύτερο για τη χώρα. Οι καιροί επιβάλλουν την ανάγκη συνεργασίας, ουσιαστικού διαλόγου και λήψης σημαντικών αποφάσεων που θα μπορέσουν να δώσουν μια ανάσα αισιοδοξίας για τα χρόνια που θα έρθουν. Δεν ανέχονται παρωπίδες, κομματικούς χρωματισμούς και παιδιάστικους εγωισμούς. Αντιθέτως. Τέτοιου είδους συμπεριφορές από άτομα που κρατούν την τύχη της χώρας στα χέρια τους είναι τρομερά επικίνδυνες.

Η στάση του υπουργείου Υγείας απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις είναι ενδεικτική της γενικότερης συμπεριφοράς της παρούσας κυβέρνησης.

Η ηγεσία του έχει από μέτριες έως κακές σχέσεις με τους δημοσιογράφους που καλύπτουν το ρεπορτάζ υγείας, κυρίως, γιατί θεωρούν ότι και αυτοί είναι μέρος του συστήματος, εξυπηρετούν συμφέροντα και είναι γενικά εχθροί.

Έχει μέτριες έως κακές σχέσεις με τις φαρμακευτικές επιχειρήσεις. Με βαριά καρδιά δέχεται τους εκπροσώπους τους, όταν και όποτε το αποφασίσει αυτό, παρά το γεγονός ότι είναι θεσμικοί φορείς με τους οποίους επιβάλλεται να συνεργαστεί. Ακόμη και το ελληνικό φάρμακο που ακούγεται πιο… εύηχο στα αυτιά των «ενοίκων» του Υγείας και για το οποίο έκαναν δηλώσεις στήριξης κατά το παρελθόν, παραμένει και αυτό ένας ακόμη ταξικός αντίπαλος της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση καταδικάζει τη βιομηχανία απ’ όπου και αν προέρχεται.

Η ηγεσία του υπουργείου Υγείας έχει, όμως, μέτριες έως κακές σχέσεις και με τους εργαζόμενους, καθώς δεν μπορεί να ικανοποιήσει τα όσα υποσχόταν ως αντιπολίτευση και δεν μπορεί να διορθώσει όλα αυτά για τα οποία κατηγορούσε…τους άλλους. Οι προσλήψεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια είναι ελάχιστες σε σχέση με τις αποχωρήσεις και τις ανάγκες του Εθνικού Συστήματος Υγείας, οι εργασιακές συνθήκες στα νοσοκομεία παραμένουν τριτοκοσμικές στις πλείστες των περιπτώσεων, γιατροί και φαρμακοποιοί μετρούν ληξιπρόθεσμες οφειλές και υποσχέσεις για επίσπευση των πληρωμών.

Οι πραγματικοί εχθροί του υπουργείου Υγείας, όπως και όλης της κυβέρνησης, είναι η μεγάλη οικονομική κρίση των τελευταίων ετών και οι συνέπειές της στην καθημερινότητα των πολιτών. Στόχος είναι να βρεθούν οι καλύτερες λύσεις και να γίνουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, ώστε όλο αυτό που περνάμε, να μην το περνάμε «τζάμπα». Να γίνουν αυτά που πρέπει, να διορθωθούν τα κακώς κείμενα και να μπορέσουμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο που θα έρθει. Για να γίνει αυτό, δεν χρειάζεται να χαϊδεύουμε αυτιά, ούτε όμως και να δημιουργούμε κόντρες και εχθρούς από το πουθενά. Το κοινό καλό είναι… κοινή υπόθεση και θέλει κοινή προσπάθεια.

Γράφει ο Θεόδουλος Παπαβασιλείου

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος, την Κυριακή 25 Ιουνίου