Οι μετεκλογικές αλλαγές στην Υγεία

Η Υγεία κατέχει περίοπτη θέση στις προεκλογικές εξαγγελίες των κομμάτων. Και είναι λογικό, γιατί αφορά όλους τους πολίτες και είναι ένα σημαντικό κομμάτι της χρόνια προβληματικής μας καθημερινότητας, ενώ επιπλέον η απρόσκλητη και απρόβλεπτη πανδημία μάς κούνησε το δάχτυλο, καλώντας μας να ενισχύσουμε το ΕΣΥ και να είμαστε σε ετοιμότητα ανά πάσα στιγμή.

Ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε πρόσφατα τις 12 προτεραιότητές του ΣΥΡΙΖΑ για το Εθνικό Σύστημα Υγείας, λέγοντας εν ολίγοις ότι θα ενισχύσει τα πάντα και για πάντα. Αμήν. Οι δεσμεύσεις αυτές δεν διαφέρουν και πολύ από όλα αυτά που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει στην Υγεία στις εκλογές του 2015. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, τίποτα δεν άλλαξε.

Χιλιάδες προσλήψεις, αύξηση μισθών και προϋπολογισμών, και επιστροφή στον δημόσιο χαρακτήρα του ΕΣΥ είναι το ρεζουμέ των προτεραιοτήτων. Η λέξη “δημόσιος”, μάλιστα, κυριαρχεί σε όλα τα στόματα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, σε όποιο θέμα κληθούν να σχολιάσουν, με την Υγεία ωστόσο να κατέχει τα πρωτεία. Δεν έχουν καταλάβει, μάλλον, πως η εν λόγω λέξη εδώ και χρόνια έχει αρνητική χροιά και χρησιμοποιείται απαξιωτικά από τους πολίτες όταν θέλουν να τονίσουν καθυστερήσεις, δυσλειτουργίες, ελλείψεις, απροθυμία εξυπηρέτησης και άλλα τόσα.

Την ίδια ώρα, η εμμονή στη δαιμονοποίηση του ιδιωτικού τομέα, μοιάζει τόσο ξεπερασμένη. Γιατί να μην συμβάλει ο ιδιωτικός τομέας όπου αδυνατεί ο δημόσιος να βρει λύση; Γιατί οι συνεργασίες και συμπράξεις που γίνονται τόσα χρόνια σε άλλες χώρες, να αποτελούν μόνο για την Ελλάδα ή, καλύτερα, μόνο για την αριστερά της χώρας μας κόκκινο πανί;

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υπήρξε ξεκάθαρη: θα αξιοποιηθεί η συμβολή του ιδιωτικού τομέα όπου κρίνεται αναγκαίο για τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους πολίτες, χωρίς οι τελευταίοι να επιβαρυνθούν και χωρίς να θίγεται ο δημόσιος χαρακτήρας του συστήματος. Επομένως; Πού είναι το πρόβλημα;

Οι εποχές επιτάσσουν λύσεις στα προβλήματα, και όχι επουσιώδεις αντιπαραθέσεις και κολλήματα σε αναχρονιστικές αντιλήψεις. Με μεγάλα λόγια και εντυπωσιακές υποσχέσεις, την υγειά μας δεν θα τη βρούμε. Αυτό το έργο το είδαμε, το ζήσαμε, το αφήνουμε πίσω μας.

Απαιτούνται κοστολογημένα και εφαρμόσιμα μέτρα, ώστε να βελτιώσουμε ό,τι βελτιώνεται στην καθημερινότητά μας. Ο “πόλεμος” με τον κακό εαυτό του παρελθόντος μας πρέπει να είναι ουσιαστικός, και όχι μόνο επιφανειακός και λεκτικά αρεστός.

Του Θεόδουλου Παπαβασιλείου

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος