Θεατές στην κυνική μας κοινωνία

Το “είμαστε ενεργοί πολίτες” είναι κάτι ουσιαστικότερο από το γράφω, ενημερώνω, κατακρίνω, βρίζω στα social media. Είναι και αυτό ένα είδος αντίδρασης σαφώς και με μεγάλη επιρροή και δύναμη στις μέρες μας, αλλά δεν αρκεί.

Όπως δεν σε κάνει “ενεργό πολιτικό” η άστοχη ή απλώς βεβιασμένη τοποθέτηση γύρω από ένα τραγικό συμβάν, όπως η δολοφονία του 36χρονου Αντώνη. Ούτε, όμως, η στείρα αντιπολίτευση και η πολιτική εκμετάλλευση του γεγονότος σε κάνει καλύτερο, γιατί δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στον πόνο και τον θυμό της κοινωνίας. Αντιθέτως, μάλιστα, όλες οι ανούσιες αντιδράσεις επιτείνουν τη λαϊκή οργή.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε κάτι πολύ σημαντικό: Ο καθένας θα πρέπει να κάνει το καθήκον του και να αναλάβει τις ευθύνες του. Η παρεμβάσεις του κράτους θα πρέπει να είναι άμεσες και καίριες τόσο για την πρόληψη, όπου αυτή είναι εφικτή και αναγκαία, όσο και στην έρευνα για την απόδοση ευθυνών και τιμωρία των ενόχων όταν διαπράττεται το όποιας μορφής έγκλημα.

Από την άλλη, η αντιπολίτευση θα πρέπει επίσης να αντιδρά επί της ουσίας, να αναζητά λύσεις σαν να ήταν κυβέρνηση, να προτείνει, να συνεργάζεται και να αφήνει στην άκρη τις παρωπίδες. Στα μεγάλα προβλήματα της χώρας πρέπει να είμαστε ένα, για να μπορέσουμε να τα λύσουμε και να δώσουμε ανάσες στην κοινωνία.

Αλλά κι εμείς, οι πολίτες, πρέπει να γίνουμε ουσιαστικά ενεργοί, από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα. Δεν αρκεί να τραβάμε βίντεο τον διπλανό μας που κακοποιεί ένα ζώο και να το ανεβάζουμε μετά στο facebook καταγγέλλοντάς το, ώστε κάποιος άλλος να αναλάβει δράση. Δεν προσφέρει κάτι το να βλέπουμε ως θεατές τις ανάγκες ή τα προβλήματα των άλλων, και απλά να τα προσπερνάμε ή να τα συζητάμε. Δεν πρέπει να ανεχόμαστε οποιαδήποτε μορφή κακοποιητικής συμπεριφοράς σε γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους, ομοφυλόφιλους, έγχρωμους κ.λπ., και να λέμε “κάποιος θα βρεθεί να τους σταματήσει κάποια στιγμή”.

Εμείς είμαστε αυτός ο “κάποιος” και αυτό το “κάποια στιγμή” είναι τώρα. Πρέπει όλοι να περάσουμε από τα λόγια στις πράξεις. Ο καθένας από τη θέση του, όπως και όσο μπορεί, πρέπει να βοηθήσουμε να εκδιωχθεί ο παθητικός κυνισμός και να επανέλθει η ενεργός ενσυναίσθηση.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν είμαστε θεατές, αλλά πρωταγωνιστές στις ζωές μας.

Του Θεόδουλου Παπαβασιλείου

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος