Η τέχνη της μη διαπραγμάτευσης

Οι κόκκινες γραμμές, τα βέτο και οι εξαντλητικές διαπραγματεύσεις έχουν καταφέρει να δώσουν μια ατμόσφαιρα θρίλερ και αγωνίας πριν από την υπογραφή κάθε μνημονίου. Οι δανειστές μάς στήνουν στον τοίχο, μας βάζουν το πιστόλι στον κρόταφο και γενικά θέλουν με κάθε τρόπο να μας εξοντώσουν, επιβάλλοντάς μας δυσβάσταχτα μέτρα. Κι εμείς; Τι κάνουμε για να αποφύγουμε τα δύσκολα ή έστω για να… απαλύνουμε τον πόνο; Δεχόμαστε, αβίαστα πολλές φορές, τα όσα μας προτείνονται και ρίχνουμε μετά το φταίξιμο στην αδιαλλαξία των ξένων και οχτρών.

Η έννοια της διαπραγμάτευσης προϋποθέτει συζήτηση, συνεννόηση, συμφωνία. Προϋποθέτει άριστη γνώση των θεμάτων που «πέφτουν» στο τραπέζι, επιχειρήματα που να αντικρούουν μια εσφαλμένη θέση, εναλλακτικές προτάσεις και προσπάθεια για αμοιβαία επωφελείς λύσεις.

Οι δανειστές προτείνουν μέτρα που θεωρούν ότι θα βελτιώσουν την οικονομία της χώρας. Αν εσύ θεωρείς πως τα μέτρα αυτά, στη δική σου περίπτωση, θα μπλοκάρουν παρά θα ενισχύσουν την ανάκαμψη, οφείλεις να τα απορρίψεις με επιχειρήματα, προτείνοντας παράλληλα εναλλακτικές λύσεις.

Οι αλλαγές που έχουν επιβληθεί τα τελευταία χρόνια στον τομέα του φαρμάκου είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα που καταδεικνύει την έλλειψη σχεδίου, γνώσης και διαπραγματευτικής ικανότητας. Ο κλάδος του φαρμάκου είναι ο δεύτερος σε εξαγωγές, παρέχει άμεσα και έμμεσα περίπου 87.000 θέσεις εργασίας (οι πλείστες εκ των οποίων σε άτομα με υψηλή ειδίκευση) και η συμβολή του στο ΑΕΠ φτάνει το 4%. Όλα τα παραπάνω καθιστούν τις ελληνικές και διεθνείς φαρμακευτικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας, ένα σημαντικό κλάδο για την ανάπτυξη της δεινοπαθούσας ελληνικής οικονομίας. Τέτοιους κλάδους σε περιόδους κρίσης, οφείλεις όχι να τους «χαϊδέψεις» ή να τους αφήσεις ανεξέλεγκτους, αλλά να τους σεβαστείς και να συνεργαστείς μαζί τους για το κοινό καλό.

Ακόμη και αν δεχτούμε ότι οι προτάσεις των δανειστών για το κομμάτι της υγείας επικεντρώνονται εμμονικά στο θέμα της φαρμακευτικής δαπάνης, αυτό δεν σημαίνει πως εσύ πρέπει αλόγιστα να καταφύγεις στις εύκολες λύσεις, για να ικανοποιήσεις τα αιτήματά τους. Οφείλεις να έχεις στην ομάδα σου τους καλύτερους τεχνοκράτες και γνώστες της φαρμακευτικής πολιτικής, ώστε να εξηγήσουν τις συνέπειες των όποιων αρνητικών μέτρων, να προτείνουν εναλλακτικές λύσεις, αλλά και να συμβάλουν στην εφαρμογή τους. Οι απανωτές και πολλές φορές χωρίς λογική περικοπές στις τιμές των φαρμάκων, η αύξηση στη συμμετοχή των ασθενών, το «μπλόκο» στα νέα φάρμακα λόγω του φόβου πως θα αυξήσουν τη δαπάνη, δεν αποτελούν λύσεις αλλά αντιθέτως επιδεινώνουν το πρόβλημα: «παγώνουν» την αγορά, προκαλούν αναταράξεις στη φαρμακευτική πολιτική ευρωπαϊκών χωρών που έχουν την Ελλάδα ως χώρα αναφοράς και θέτουν σημαντικά προβλήματα στην πρόσβαση των ασθενών στις θεραπείες τους.

Εναλλακτικές και ενδεδειγμένες λύσεις για τον περιορισμό της φαρμακευτικής δαπάνης υπάρχουν. Άλλωστε, ποτέ δεν είπε κανείς πως δεν πρέπει να κοπούν οι υπερβολές και οι σπατάλες. Αλλά η επίτευξη του στόχου αυτού απαιτεί κόπο, μόχθο και μεταρρυθμίσεις. Έλεγχο του όγκου συνταγογράφησης, θεραπευτικά πρωτόκολλα, αξιολόγηση των καινοτόμων φαρμάκων και άλλα πολλά, που όχι μόνο δεν θα κλονίσουν τη δημόσια υγεία ή την υγιή ανάπτυξη, αλλά θα οδηγήσουν σε ένα πραγματικό εξορθολογισμό του χώρου.

Η κυβέρνηση, όμως, δεν θέλει να έχει σχέση με τεχνοκράτες και βιομηχανία καθώς… δεν ταιριάζει στο προφίλ της. Έτσι, προτιμά να αντιμετωπίζει όπως – όπως το πρόβλημα, μόνο και μόνο για να κλείνουν οι αξιολογήσεις και να την «βγάζει καθαρή» μέχρι νεοτέρας.

Γράφει ο Θεόδουλος Παπαβασιλείου

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος, την Κυριακή 18 Ιουνίου