Ελλάδα: η γη της… απαγγελίας

Βρέθηκα πριν από λίγες ημέρες σε μία συζήτηση για θέματα φαρμακευτικής πολιτικής, στην οποία συμμετείχαν πολιτικοί, ενώσεις ασθενών και εκπρόσωποι του επιχειρηματικού χώρου. Ο Σύνδεσμος Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδος, διά στόματος του προέδρου του, Πασχάλη Αποστολίδη, παρουσίασε τη δυναμική του κλάδου, παρά τα γενικότερα προβλήματα του οικονομικού περιβάλλοντος, αλλά και τα ειδικότερα που σχετίζονται με τις λανθασμένες πολιτικές που ακολουθήθηκαν τα τελευταία χρόνια.

Για άλλη μία φορά, έγινε σαφές ότι ο φαρμακευτικός κλάδος συνεισφέρει σημαντικά στην ελληνική οικονομία και ότι θα μπορούσε να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τη χώρα, αν υπήρχε ένα σταθερό περιβάλλον, αλλά και η απλή και ταπεινή πρόθεση από τη μεριά των κυβερνώντων για συνεργασία και εξεύρεση υγιών λύσεων.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η τοποθέτηση του υφυπουργού Οικονομίας και Ανάπτυξης, Στέργιου Πιτσιόρλα, ο οποίος συμφώνησε με όσα αναφέρθηκαν και τόνισε πως η κυβέρνηση αναγνωρίζει τη συνεισφορά του κλάδου, αλλά και την ανάγκη για συνεργασία. Αμέσως μετά, ακολούθησε μια σειρά από ενέργειες, οι οποίες «θα» μπορούσαν να γίνουν, ώστε να προχωρήσουν τα πράγματα προς το καλύτερο.

Μόνο που… ένα «θα» δεν φέρνει την άνοιξη. Ούτε και οι θεωρητικά καλές προθέσεις δεν μπορούν να δώσουν λύσεις σε πρακτικά προβλήματα. Όταν το υπουργείο Υγείας (και όχι μόνο αυτό) αρνείται να συζητήσει με τους φορείς, εφαρμόζει την πολιτική των εκπλήξεων και του «αποφασίζω και διατάζω» και δεν μπαίνει στη διαδικασία μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, τότε οι όποιες προθέσεις δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κουβαλάει ένα αντιπολιτευτικό κατάλοιπο, που την κάνει να νιώθει άβολα, όταν πρέπει να συνεργαστεί με το «κεφάλαιο». Και γι’ αυτό το αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. Στη θεωρία και τις δηλώσεις τα πάει καλά. Στην πράξη, όμως, κολλάει το πράμα…

Από την άλλη, ποτέ δεν ήμασταν της λογικής και του σχεδίου. Σε κανένα τομέα. Το 2010, η φαρμακευτική δαπάνη άγγιζε τα υπερβολικά όρια των 5 δις. Το 2017, είναι στα επικίνδυνα όρια των 1,9 δις ευρώ. Είχαμε πάντα υπερπληθώρα γιατρών, αλλά έλλειψη νοσηλευτών, υπολειτουργούντα νοσοκομεία, αλλά και εξαγγελίες για τη δημιουργία νέων, επιχειρήσεις να κλείνουν η μία μετά την άλλη και την ίδια ώρα αύξηση των δημοσίων υπαλλήλων, συμφωνίες για συνεργασία από τη μία, αιφνιδιαστικές και μονομερείς αποφάσεις από την άλλη. Κανένα σχέδιο, καμία πολιτική βούληση για βιώσιμες λύσεις, καμία διάθεση να περάσουμε από τη θεωρία στην πράξη.

Ο Μιχάλης Μασουράκης, Επικεφαλής Οικονομολόγος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ), μιλώντας στην ίδια εκδήλωση, παρέθεσε κι αυτός με τη σειρά του μια σειρά από έργα, που «θα» μπορούσαν να γίνουν στην Ελλάδα, σε όλους τους τομείς της οικονομίας και τα οποία θα μετέτρεπαν τη χώρα μας σε «γη της επαγγελίας».

Για την ώρα, ωστόσο, η Ελλάδα παραμένει χώρα της… απαγγελίας. Με πολιτικούς που αναμένουν απλά την υπόκλιση μετά το ποίημά τους, το οποίο θα τέρψει προσωρινά τα αυτιά του ακροατηρίου και μετά…«θα» δείξει.

Γράφει ο Θεόδουλος Παπαβασιλείου

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος, την Κυριακή 19 Μαρτίου