Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Είμαστε;

Επιστρέφεις από τις διακοπές και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Όλοι τσακώνονται με όλους, όλα πάνε τραγικοτέλεια και νιώθεις ότι συνεχίζεις να ζεις σε παράλληλους κόσμους που σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να συναντηθούν και να ακολουθήσουν μία κοινή πορεία.

Οι γιατροί του ΕΟΠΥΥ τσακώνονται με το υπουργείο Υγείας για τις θέσεις εργασίας στις δομές της νέας(;) Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΤΟΜΥ). Οι πρώτοι θεωρούν εκβιαστικές και εκφοβιστικές τις δηλώσεις της ηγεσίας του υπουργείου που υποστηρίζει ότι, μισθολογικά, οι θέσεις στις ΤΟΜΥ θα μοιάζουν… κελεπούρι μπροστά στις νέες συμβάσεις που θα υπογράψει ο ΕΟΠΥΥ με τους γιατρούς.

Την ίδια ώρα, οι γιατροί «τρώγονται» μεταξύ τους για τον ρόλο που θα έχουν οι Ιατρικοί Σύλλογοι με βάση το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου και προσπαθούν μέσω επιστολών, «μπηχτών» και δηλώσεων να βρουν ένα κοινό δρόμο για να πορευτούν παρέα.

Από την άλλη, το υπουργείο τα βλέπει όλα καλά, όλα ανθηρά. Θεωρεί ότι παρέλαβε χάος και πως ήδη το Εθνικό Σύστημα Υγείας έχει βελτιωθεί τα μάλα κι όλα μοιάζουν να βαίνουν ιδανικά, ονειρικά και άλλα τέτοια. «Η «επούλωση» των πληγών προχωρά, η σταθεροποίηση και σταδιακή αναβάθμιση της λειτουργίας των νοσοκομείων και των μονάδων της ΠΦΥ είναι ήδη ορατή, η ενίσχυση των προϋπολογισμών των νοσοκομείων σταμάτησε την επί 5ετία τάση συνεχών περικοπών στις λειτουργικές δαπάνες του ΕΣΥ και η κάλυψη ενός σημαντικού μέρους από τα κενά σε ανθρώπινο δυναμικό είναι πλέον αδιαμφισβήτητη», αναφέρει χαρακτηριστικά πρόσφατη ανακοίνωση που υπογράφουν από κοινού οι κ.κ. Ανδρέας Ξανθός και Παύλος Πολάκης.

Μόνο που η παραπάνω εικόνα και εντύπωση φαίνεται πως κυκλοφορεί μόνο στα γραφεία της ηγεσίας του υπουργείου, καθώς, εκτός αυτών, τα πράγματα μοιάζουν ή περιγράφονται εντελώς διαφορετικά.

Οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία «βομβαρδίζουν» καθημερινά τον Τύπο με ανακοινώσεις, έγγραφα και φωτογραφίες που παρουσιάζουν μια κάθε άλλο παρά ιδανική εικόνα του ΕΣΥ, λίστες αναμονής, επικίνδυνες ελλείψεις προσωπικού, πεπαλαιωμένος ή ανύπαρκτος εξοπλισμός…

Και δεν είναι μόνο αυτά. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές από τη σκοπιά του υπουργείου τακτοποιούνται ομαλά, από τη μεριά των προμηθευτών αυξάνονται και καθυστερούν επικίνδυνα. Οι γιατροί ενοχλούνται από τη διεκδίκηση των φαρμακοποιών για την «επίσημη» συμμετοχή τους στην παροχή πρωτοβάθμιων υπηρεσιών υγείας, κάτι που οι τελευταίοι το θεωρούν αναγκαίο και δίκαιο.

Και κάπως έτσι περνούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Χωρίς να μπορούμε να βρούμε κοινώς αποδεκτές λύσεις, χωρίς να σταματήσουμε να τρωγόμαστε, χωρίς να αναγνωρίζουμε την ανάγκη για αμοιβαίες υποχωρήσεις. Το μόνο μας άγχος παραμένει σταθερά η ανάγκη να αποτύχουν οι «άλλοι» και να επιβεβαιωθούμε ή να δικαιωθούμε «εμείς», ανεξαρτήτως από το αν η «δικαίωση» αυτή είναι για το κοινό καλό ή όχι.

Με τη λογική αυτή, όμως, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο και τίποτα δεν πρόκειται να προχωρήσει μπροστά. Οι παράλληλοι κόσμοι θα πρέπει να βρουν «κοινή χώρα επαφής», κατά προτίμηση την Ελλάδα, και να μπορέσουν να ασχοληθούν με την ουσία και στοχεύοντας σε αυτό που αντικειμενικά είναι καλύτερο για όλους.

Του Θεόδουλου Παπαβασιλείου

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος, την Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου