Α. Ξανθός: «Όσοι επενδύουν στην αποτυχία της μεταρρύθμισης θα διαψευστούν»

Στην παρέμβασή του κατά τη διάρκεια των εγκαινίων της Τοπικής Μονάδας Υγείας στο Δήμο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη, στις 13 Δεκεμβρίου, ο Υπουργός Υγείας Ανδρέας Ξανθός χαρακτήρισε την ΠΦΥ ένα «προοδευτικό – αντι-νεοφιλελεύθερο πρόταγμα, ένα πρόταγμα ισότητας και Δημοκρατίας», υπερασπιζόμενος τον σχεδιασμό και τις μέχρι σήμερα αποφάσεις του Υπουργείου.

Μεταξύ άλλων, ο Α. Ξανθός ανέφερε και τα εξής:

«…Το νέο μοντέλο ΠΦΥ αναπτύσσει το Δημόσιο Σύστημα, αλλά αντικειμενικά αφήνει χώρο (μέσω των συμβάσεων του ΕΟΠΥΥ) στη συμπληρωματική και επικουρική λειτουργία και του ιδιωτικού τομέα, με κανόνες, έλεγχο και αξιολόγηση ποιότητας. Κάποιοι μας λένε ότι το σχέδιο σας είναι καλό, αλλά ουτοπικό και ανεφάρμοστο. Δεν μπορεί να υλοποιηθεί σε μια χώρα με στενότητα πόρων και με τη δεδομένη διάρθρωση του χώρου της Υγείας. Ίσα-ίσα, ακριβώς επειδή δεν έχουμε την πολυτέλεια της σπατάλης ανθρώπινων και υλικών πόρων… χρειαζόμαστε ένα νέο μοντέλο οργάνωσης των δημόσιων δομών ΠΦΥ, που έχει αποδειχθεί από τη βιβλιογραφία και τη διεθνή εμπειρία ότι είναι η μόνη  που μπορεί να εγγυηθεί την ποιοτικότερη φροντίδα, την ορθολογικότερη χρήση διαγνωστικών εξετάσεων και φαρμάκων, τη βελτίωση των δεικτών υγείας του πληθυσμού και την οικονομική  βιωσιμότητα των συστημάτων Υγείας.

Το νέο μοντέλο ΠΦΥ δεν φιλοδοξεί να αποτελέσει ‘δίχτυ προστασίας’ για τους πιο αδύναμους, αλλά να καλύψει με ισότιμο και επαρκή τρόπο όλο τον πληθυσμό ευθύνης των Τοπικών Μονάδων Υγείας, προσφέροντας ευχέρεια στην πρόσβαση, σημεία και ανθρώπους πρώτης επαφής με το ΕΣΥ, συνέχεια στη φροντίδα, δωρεάν και ποιοτικές υπηρεσίες με βάση διαγνωστικά και θεραπευτικά πρωτόκολλα, και διευκόλυνση στην αναζήτηση πιο εξειδικευμένης φροντίδας στα άλλα επίπεδα του Συστήματος  (Κέντρα Υγείας, νοσοκομεία, συμβεβλημένοι γιατροί ή εργαστήρια, δομές ψυχικής υγείας, απεξάρτησης ή αποθεραπείας – αποκατάστασης). 

… Μια τόσο σημαντική αλλαγή στο Σύστημα Υγείας απαιτεί αλλαγή κοινωνικής κουλτούρας, που δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε γρήγορη υπόθεση. Χρειάζεται χρόνος για να τροποποιηθεί η αντίληψη κατ’ αρχήν  των επαγγελματιών υγείας και, στη συνέχεια,  των πολιτών.

…Το κρίσιμο είναι να αντιληφθεί ο μεν επαγγελματίας υγείας ότι δεν απειλείται, αλλά αναβαθμίζεται (με συνεχιζόμενη εκπαίδευση) ο ρόλος του, ο δε πολίτης ότι η πρόληψη δεν υποκαθιστά την ανάγκη εξειδικευμένης και ακριβής φροντίδας, όπου και όσο αυτή είναι αναγκαία…

Ο ρόλος του Πανεπιστημίου και των Ιατρικών Σχολών σ’ αυτή τη νέα προσέγγιση θα είναι καταλυτικός. Η κουλτούρα της πρόληψης, της οικογενειακής ιατρικής, της κοινοτικής φροντίδας οφείλουμε να ενδυναμωθεί, να είναι ευδιάκριτη στα προγράμματα προπτυχιακών σπουδών, να δώσει δυνατότητες και ευκαιρίες στους νέους γιατρούς να επιλέξουν ειδικότητα συμβατή με τη νέα στόχευση του ΕΣΥ… αντιστρέφοντας το brain drain προς τις χώρες της Ευρώπης.

Η μεταρρύθμιση αυτή δεν είναι μνημονιακή υποχρέωση, δεν είναι ‘εργαλείο’ για περισσότερη λιτότητα και περικοπές, δεν είναι μια αριστερή ιδεοληψία ή ένας αναχρονιστικός κρατισμός, αλλά η σύγχρονη και βιβλιογραφικά τεκμηριωμένη απάντηση στην κρίση των Συστημάτων Υγείας και στο κοινωνικό αίτημα της άρσης των υγειονομικών ανισοτήτων.  Όσοι επενδύουν στην αποτυχία της μεταρρύθμισης ή κινδυνολογούν για τη βιωσιμότητα της, θα διαψευστούν.»