Αξιολόγηση: το “κλειδί” του μέλλοντος

Παλεύουμε χρόνια τώρα με τις παθογένειες του κράτους, τους “δαίμονες” που μας κράτησαν πίσω, που μπλόκαραν έστω και τις λίγες προσπάθειες που έγιναν για να αλλάξουν κάποια πράγματα. Τα προβλήματα τα έβλεπαν πάντα και οι εκάστοτε κυβερνώντες και, κυρίως, εμείς οι πολίτες, που τα ζούσαμε και τα ζούμε στο πετσί μας καθημερινά.

Δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό τύπου “δεν γνώριζα”. Κανένα όμως. Όλοι γνώριζαν και σφύριζαν αδιάφορα. Έσπρωχναν τα προβλήματα στον επόμενο, φοβούμενοι το πολιτικό κόστος ή, απλά, αδυνατώντας να ασχοληθούν με αυτά και να δώσουν λύσεις.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επαναλαμβάνει πολύ συχνά στις ομιλίες, στις δηλώσεις και στις συναντήσεις του τη λέξη “αξιολόγηση”. Και όχι τυχαία. Είναι μια λέξη που σχετίζεται με τις παθογένειες, αποτελεί έναν από τους “δαίμονές” μας, έχει (πρόσκαιρο) πολιτικό κόστος και, για να το πούμε και κάπως κλισέ, είναι μια “καυτή πατάτα” που όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις “άγγιζαν” με το γάντι.

Όλοι θέλουμε ένα δημόσιο σύστημα με παροχές επιπέδου ιδιωτικού, έχουμε καημό να δουλεύουν όλα ρολόι όπως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά όταν είμαστε μέρος του προβλήματος, τα βάζουμε με όλους και όλα όταν τίθεται θέμα αξιοκρατίας, αξιολόγησης, αποδοτικότητας κ.λπ.

Ο Πρωθυπουργός αναφέρθηκε πρόσφατα στο θέμα της επιλογής των διοικητών νοσοκομείων, κάνοντας λόγο ξανά για την πολυπόθητη αξιολόγηση, για test δεξιοτήτων, για μπόνους αποδοτικότητας. Τόνισε, επίσης, ότι θα μπει ένα τέλος στην τοποθέτηση κομματικών φίλων σε θέσεις ευθύνης, όχι μόνο στο ΕΣΥ, αλλά στο ευρύτερο δημόσιο.

Αν θέλουμε να βελτιώσουμε το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών από τον δημόσιο τομέα και να εκσυγχρονιστούμε γενικά ως κράτος, η αξιολόγηση είναι μονόδρομος. Οι πρόσφατες “καρατομήσεις” διοικήσεων σε νοσοκομεία του ΕΣΥ από τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη ήταν ορθές, αλλά δεν αρκούν. Είναι πολλές οι δυσλειτουργίες, σε πολλά ιδρύματα, και το σύστημα θέλει χτίσιμο απ’ την αρχή σε σωστές βάσεις.

Αξιολόγηση και αξιοκρατία είναι οι λέξεις-κλειδιά που θα φέρουν σταδιακά την αλλαγή που όλοι επιθυμούμε. Οι καλύτεροι πρέπει να επικρατήσουν και όλοι πρέπει να γνωρίζουν ότι θα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Το “μπήκα στο δημόσιο, άρα βολεύτηκα για μια ζωή” πρέπει να δώσει τη θέση του στο “πήρα μια καλή θέση, πρέπει να την κρατήσω, δίνοντας τον καλύτερο μου εαυτό”.

Και, κάπως έτσι, θα κάνουμε ένα πρώτο reset που χρειαζόμαστε επειγόντως.

Του Θεόδουλου Παπαβασιλείου

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος