Αναμένω κι υπομένω…

Αν θα έπρεπε να βρω ένα θετικό που έφερε η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών στη ψυχοσύνθεσή μας, είναι η υπομονή. Εμείς, ο άλλοτε ανυπόμονος λαός, μάθαμε να καρτερούμε υπομονετικά τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν.

Στην αρχή, οι δηλώσεις των πολιτικών συμβάδιζαν περισσότερο με την τότε ιδιοσυγκρασία μας, που απαιτούσε χθες να έχει λυθεί το πρόβλημα. Γι’ αυτό και υπόσχονταν άμεσες λύσεις, φως στο τούνελ, έξοδο στις αγορές, είσοδο στην…κανονική ροή του προγράμματος. Όταν είδαν πως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, ότι οι πολίτες απογοητεύονταν όσο ο χρόνος κυλούσε κι όχι μόνο φως δεν έβλεπαν, αλλά το τούνελ μεγάλωνε, έπεσαν και οι τόνοι. Οι άμεσες λύσεις έδωσαν τη θέση τους στη «σταθερή πορεία», στα «μικρά και σίγουρα βήματα προόδου», στον «μακροπρόθεσμο σχεδιασμό»…

Από το εδώ και τώρα, τείνουμε να «εθιστούμε» στην αναμονή, που θα φέρει αυτές τις περιβόητες καλές ημέρες. Αναμένουμε τον εκάστοτε ανασχηματισμό, ελπίζοντας πως κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο, τις αξιολογήσεις που θα μας δώσουν οικονομική ανάσα, τις μεταρρυθμίσεις που θα βάλουν σε τάξη τα κακώς κείμενα δεκαετιών και πάει λέγοντας…

Παρά το γεγονός ότι γνωρίζουμε πως, κανένα ανακάτεμα της κυβερνητικής τράπουλας δεν έκανε θαύματα κατά το παρελθόν, καμία αξιολόγηση δεν έκλεισε ανώδυνα ή δεν ήταν η τελευταία έστω, καμία μεταρρύθμιση δεν έγινε στην ώρα της ή όπως έπρεπε, συνεχίζουμε να υπομένουμε και να περιμένουμε τα καλύτερα. Γιατί, κάπου πρέπει να στηρίξουμε τις ελπίδες μας και η αναμονή – προσμονή του καλύτερου, πάντα δίνει μια θετική ώθηση στην ψυχολογία μας.

Πολλά πράγματα που έχουν δρομολογηθεί και αναμένουμε τα αποτελέσματά τους, όπως οι συζητήσεις για τη φαρμακευτική δαπάνη με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων, θα έπρεπε να έχουν γίνει από καιρό. Αλλά τότε, όπως και στην ψυχολογία των πολιτών, έτσι και στα έργα των πολιτικών, επικρατούσε το «εδώ και τώρα», που δεν άφηνε περιθώρια για σκέψη, στρατηγική και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Και κάπως έτσι, έχουν ληφθεί δεκάδες μέτρα κατά τελευταία χρόνια, που όχι μόνο δεν στόχευαν στην επίλυση των προβλημάτων, αλλά τα επιδείνωναν με την καθαρά «εισπρακτική» λογική τους.

Ας ελπίσουμε ότι, αυτή η αλλαγή στον τρόπο σκέψης και λήψης αποφάσεων που οδηγούσε όλες τις πλευρές σε λανθασμένες δράσεις και αντιδράσεις, να κρατήσει και να φέρει αποτελέσματα. Μακριά από εκπλήξεις, αιφνιδιασμούς και πισογυρίσματα. Είπαμε, έχουμε αποκτήσει υπομονή, αλλά κι αυτή κάποια στιγμή εξαντλείται. Ας φτάσουμε κάπου, επιτέλους, με λίγο φως…

Του Θεόδουλου Παπαβασιλείου