Ασθενείς πολιτικές Υγείας

Χιλιάδες εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους την Τετάρτη, διαμαρτυρόμενοι για τα νέα μέτρα που φέρνει το 4^ο μνημόνιο. Μέτρα χωρίς μέτρο, και πολλές φορές χωρίς λογική, υπογράφονται κάθε λίγο και λιγάκι, με στόχο να πάρουμε μια «παράταση ζωής», μέχρι να έρθει το επόμενο πακέτο, το επόμενο μνημόνιο, η επόμενη κυβέρνηση που θα παραλάβει την καυτή πατάτα και ούτω καθεξής…

Οι φράσεις «δεν μας άφησαν περιθώριο οι δανειστές», «μας έστησαν στον τοίχο», «επέμειναν οι ξένοι» προσπαθούν κάθε φορά να δώσουν ένα κλίμα σκληρής διαπραγμάτευσης, που όμως λύγισε μπροστά στην αδιαλλαξία του «άκαρδου κατακτητή».

Δεν είμαι σίγουρος αν γίνεται ουσιαστική διαπραγμάτευση και αν προβάλλονται σθεναρές αντιστάσεις στα όσα ζητούν οι τροϊκανοί. Παρακολουθώντας τα μέτρα που λαμβάνονται κατά καιρούς στο κομμάτι της Υγείας, οι αμφιβολίες μου για το θέμα ενισχύονται δραματικά. Ακόμη και αν δεχτούμε ότι η τρόικα έχει παράλογες απαιτήσεις, η λογική απαίτηση από τους εκπρόσωπούς μας είναι να κάνουν ό,τι μπορούν για να τις εκλογικεύσουν. Πώς γίνεται αυτό; Γνωρίζοντας άριστα τα θέματα που καλούνται να διαχειριστούν και αντικρούοντας με λογικά επιχειρήματα και εναλλακτικές προτάσεις ό,τι θεωρείται πως μακροπρόθεσμα θα προκαλέσει αρνητικές συνέπειες. Χωρίς γνώση, σχέδιο και προτάσεις διαπραγμάτευση δεν γίνεται.

Η πολιτική Υγείας και η όποια πολιτική χαράσσεται επιπόλαια και κοντόφθαλμα σύντομα… ασθενεί και χρειάζεται πολύ περισσότερο χρόνο για να «αναρρώσει» – αν τα καταφέρει τελικά – σε σχέση με τον χρόνο που απαιτεί ένας σωστός σχεδιασμός με προοπτική.

Δύο επιπλέον απαραίτητα χαρακτηριστικά μιας υγιούς πολιτικής είναι ο προγραμματισμός και η προσαρμογή στα εκάστοτε πραγματικά δεδομένα. Τα δύο μεγαλύτερα επιτεύγματα για τα οποία καμαρώνει η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας, είναι η καθολική κάλυψη των ανασφάλιστων πολιτών και η νέα Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Και τα δύο, ωστόσο, στηρίζονται σε ξένες πλάτες. Η καθολική κάλυψη «έφερε» στο ΕΣΥ 2,5 εκατ. ανασφάλιστους και άπορους, χωρίς ωστόσο να υπάρξει αύξηση στους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων, χωρίς επαρκείς προσλήψεις και με μια «κλειδωμένη» κάτω από τα 2 δις φαρμακευτική δαπάνη. Ποιος θα… πληρώσει τη νύφη; Μα φυσικά οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία και οι φαρμακευτικές επιχειρήσεις.

Η νέα πρωτοβάθμια, από την άλλη, θα φέρει σημαντικές αλλαγές στους συμβεβλημένους γιατρούς του ΕΟΠΥΥ. Μικρότερες αμοιβές, αυξημένες υποχρεώσεις, για μία δομή που για να λειτουργήσει, χρειάζεται προσλήψεις και αύξηση της χρηματοδότησης. Δύο προϋποθέσεις που πολλές φορές στάθηκαν ικανές για να ναυαγήσουν ακόμη και λιγότερο μεγαλεπήβολα σχέδια. Κι εδώ η…. ΤΟΜΥ της κυβέρνησης στηρίζεται στο φιλότιμο, αλλά και την ανάγκη των γιατρών, που είτε θα επιλέξουν να μεταναστεύσουν είτε θα αναγκαστούν να συμβιβαστούν στα νέα δεδομένα μην έχοντας άλλη διέξοδο.

Οι πολιτικές για να αποδώσουν δεν πρέπει να στηρίζονται σε ξένες πλάτες, σε αποσπασματικές χρηματοδοτήσεις ή απλά στην ανάγκη ενίσχυσης ενός κοινωνικού προφίλ. Απαιτούν σχέδιο, οργάνωση, λογική και βούληση. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να υιοθετούμε ασθενείς πολιτικές, αναζητώντας μάταια την Υγεία μας…

Γράφει ο Θεόδουλος Παπαβασιλείου

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος, την Κυριακή 21 Μαΐου