Μπαίνουμε σιγά-σιγά στο 2019. Η πρόοδος της επιστήμης τρέχει, οι κοινωνίες αλλάζουν, η πληροφόρηση προσφέρεται αφειδώς, η αλληλεπίδραση των λαών είναι συνεχής και ποικιλόμορφη. Κι όμως, ακόμη υπάρχει η ανάγκη να εξηγούμε τα αυτονόητα, να μιλάμε για δικαιώματα, να διεκδικούμε την ισότητα, να διψάμε για σωστή ενημέρωση.
Δύο δράσεις, δύο παγκόσμιες ημέρες που γιορτάστηκαν πρόσφατα, κατέστησαν σαφή όλα τα παραπάνω. Όπως και την αδυναμία μας να ακολουθήσουμε πολλές φορές την πρόοδο ή να αγκαλιάσουμε τη διαφορετικότητα.
Η πρώτη μέρα αφορούσε το AIDS και την προσπάθεια που καταβάλλουν μη κερδοσκοπικές οργανώσεις και ομάδες ανθρώπων, ώστε να περάσουν ένα θετικό μήνυμα και να ζητήσουν αποστιγματοποίηση των ατόμων που ζουν με HIV, αλλά και την απομάκρυνση της κοινωνίας από τα φοβικά ένστικτα που μας «τραβάνε πίσω». «Είναι ανάγκη να μιλήσουμε για τον HIV σε πρώτο ενικό, γιατί μόνο τότε οι πεποιθήσεις, οι σκέψεις και οι ιδέες μας θα μετατραπούν σε δύναμη. Μια δύναμη που θα δώσει στον λόγο μας δυναμική και, έτσι, θα καταστεί πιο κατανοητός, πιο καθαρός και πιο πειστικός», λέει ο Γιώργος Τσιακαλάκης, υπεύθυνος επικοινωνίας του Συλλόγου Οροθετικών Ελλάδας “Θετική Φωνή”.
Η δεύτερη μέρα αφορά τα άτομα με αναπηρία και τις δυσκολίες που ακόμα αντιμετωπίζουν στην κατά τα άλλα σύγχρονη κοινωνία μας. «Τα άτομα με αναπηρία συχνά στερούνται το δικαίωμά τους στην εργασία, καθώς το φυσικό περιβάλλον αυτής, τα συστήματα συγκοινωνίας αλλά και οι δομές επικοινωνίας και πληροφορίας παραμένουν απροσπέλαστα από αυτούς. Το ίδιο και το δικαίωμα στην υγεία και την εκπαίδευση, μιας και πολλές νοσοκομειακές δομές αλλά και πανεπιστημιακά ιδρύματα δεν διαθέτουν όλες τις απαραίτητες δομές ώστε να είναι προσβάσιμα από όλους. Η αδυναμία προσβασιμότητας σε υπηρεσίες από τα ΑμΕΑ φυσικά δεν περιορίζεται μόνο σε δημόσιες δομές, αλλά αφορά και τις ιδιωτικές, αφού θέατρα, εστιατόρια, γυμναστήρια, φροντιστήρια, καταστήματα λιανικής είναι απαγορευτικά για τα άτομα αυτά», αναφέρει η Κωνσταντίνα Μπρούσα, υπεύθυνη διεκδίκησης δικαιωμάτων ασθενών ΑΚΕΣΩ.
2019 και ακόμη χρειαζόμαστε τις παγκόσμιες ημέρες για να θυμηθούμε, να διεκδικήσουμε, να υπενθυμίσουμε τα αυτονόητα. Ενώ θα έπρεπε αυτές τις ημέρες να γιορτάζουμε, να χαιρόμαστε, να απολαμβάνουμε την ισότητα…
Γράφει ο Θεόδουλος Παπαβασιλείου
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος, την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου