Η αλήθεια είναι ότι ήμουν από την μεριά των επιφυλακτικών, όταν ανακοινώθηκε το όνομα του Βασίλη Κικίλια για τη θέση του υπουργού Υγείας. Η επιλογή ενός «δυνατού χαρτιού» σε ένα δύσκολο υπουργείο και τομέα, μπορεί να περνά μεν το μήνυμα ότι η εκάστοτε κυβέρνηση δίνει έμφαση στα προβλήματα του χώρου αυτού, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται απαραίτητα και παραγωγή θετικού έργου. Άλλωστε το παρελθόν έχει αποδείξει πολλές φορές ότι προβεβλημένα στελέχη τοποθετήθηκαν σε θέσεις κλειδιά, απλά και μόνο για να διαχειριστούν διπλωματικά κάποια προβλήματα και όχι για να τα επιλύσουν.
Ο νέος υπουργός Υγείας έδωσε αρκετά θετικά δείγματα κατά τις πρώτες ημέρες της θητείας του. Έκανε απανωτές «εφόδους» σε δημόσια νοσοκομεία εν ώρα εφημερίας για να δει από κοντά τα προβλήματα που υπάρχουν. Αυτό που «ξένισε» τους εργαζόμενους, οι οποίοι συνομίλησαν μαζί του, ήταν ότι… άκουγε. Δεν έκανε απλά ένα τυπικό πέρασμα, σκορπώντας υποσχέσεις ότι την επόμενη μέρα θα ήταν όλα τέλεια.
Γενικά είναι φειδωλός στις εξαγγελίες και τις δηλώσεις του. Από την αρχή, άλλωστε, ξεκαθάρισε πως θέλει πρώτα να έχει μία πλήρη εικόνα της κατάστασης πριν προβεί σε οποιεσδήποτε εξαγγελίες. Ενδεικτικό είναι και το γεγονός ότι οι πρώτες δράσεις του υπουργείου δεν ανακοινώθηκαν από τον ίδιο, αλλά από τον Πρωθυπουργό, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αριστοτέλους.
Ο Βασίλης Κικίλιας έδειξε, επιπλέον, ότι έχει άριστα αντανακλαστικά, δίνοντας άμεσα λύση σε σοβαρά προβλήματα που προέκυψαν στα νοσοκομεία Σάμου και Λήμνου. Και στις δύο περιπτώσεις το πρόβλημα αναδείχθηκε από τις καταγγελίες των εργαζομένων. Τις άκουσε, τις αξιολόγησε και έδρασε άμεσα.
Χέρι συνεργασίας δίνει και σε όλους τους φορείς του τομέα Υγείας, χωρίς να αφήνει κανέναν έξω, καλώντας τους να καταθέσουν προτάσεις και καινοτόμες ιδέες που θα έχουν μετρήσιμα αποτελέσματα και θα αποφέρουν κοινό όφελος.
Όλα τα παραπάνω δίνουν ένα θετικό πρόσημο στον νέο υπουργό, ο οποίος αναγνωρίζει ότι η συνεργασία μπορεί να φέρει θετικά αποτελέσματα για όλο το σύστημα. Αυτό ήταν και το βασικό σημείο στο οποίο υστερούσε η απερχόμενη ηγεσία του υπουργείου, η οποία δεν άκουγε κανέναν, δεν συνεργαζόταν με κανέναν και θεωρούσε ότι όλοι οι «άλλοι» λειτουργούσαν υποκινούμενοι από κάποια συμφέροντα.
Του Θεόδουλου Παπαβασιλείου
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος την Κυριακή 21 Ιουλίου